“Özgürlük” adını verdiğim bu seriyi Jean Paul Sartre’nin özgürlük kuramından ilham alarak oluşturdum. Linol ve yüksek baskı sanatı tekniklerini kullanarak ve sonrasında suluboya, akrilik ve mürekkep ile harmanlayarak yaptığım resimlerimde özgürce uçan veya hareket eden bireyler kendi hür seçimleriyle hep bir eylem içerisindedirler. Bireyler kendi kendilerini gerçekleştirdikleri edimleri sayesinde yaşarlar, bu edimler sırasında figürlerim tek başlarına değil her zaman birbirlerine bağlı olarak hareket ederler, etmek zorunda kalırlar.
Descartes’in cogito’su yani “Düşünüyorum, öyleyse varım!” sözüyle dolaysızca kendini kavrayan insan, aynı zamanda başkalarını da bulmuş, kavramış oluyor; başkalarını da kendi varoluşunun nedeni, koşulu olarak görüyor. Anlıyor ki başkaları kendini zeki, kötü, kıskanç saymayınca gerçekten zeki, kötü, kıskanç olamıyor; ama sayınca da sahiden öyle oluyor. Yani kendisiyle ilgili bir gerçeğe varması için başkalarından geçmesi gerekiyor. Demek ki ‘başkası’ hem varoluşumun hem de kendimi bilişim için gerekli.
İşte bu öznelerarası evren içindedir ki insan kendinin ve başkalarının ne olduğunu anlar ve insan ortaya değerler koyduğunu bir kez anladı mı artık tek bir şey dileyebilir: bu da bütün değerlere temel teşkil eden “özgürlük”tür. Ama özgürlüğü isteyince, onun tümüyle başkalarının özgürlüğüne, başkalarının özgürlüğününse bizimkine bağlı olduğunu anlarız. Kendi özgürlüğümle birlikte başkalarının da özgürlüğünü istemek zorunda kalırım. Başkalarının özgürlüğünü gözetmezsem kendi özgürlüğümü de gözetemem. (Jean paul Sartre)
